Ιανουαρίου 15, 2013

Σκοτώνοντάς σε

Γνωρίζοντάς σε, φυλακίζοντας την εικόνα σου στο χρόνο, βρέθηκα να κρατάω ένα σπόρο. Έτσι, ένιωσα τη μεγάλη ευθύνη. Να γίνω φιλόξενη γη, χώμα έφορο, έδαφος πλούσιο· να γίνω μήτρα κατάλληλη για να υποδεχτώ το σπόρο σου. Κι ευθύς, ο νους μου και η καρδιά μου άρχισαν τη σκληρή δουλειά.
            Χαραγμένη είναι η μορφή σου στον καμβά μου και η φαντασία μου παλέτα. Παίρνω πινέλα, τα βουτάω στα χρώματα και ξεκινάω. Με σχεδόν χορευτικές κινήσεις σε κόβω και σε ράβω. Κι ύστερα, σταματώ για λίγο και σε κοιτώ. Καλή μου φαίνεσαι, αλλά μπορώ και καλύτερη ακόμα να σε πλάσω. Παίρνω τα ψιλά πινέλα και αλλάζω το περιεχόμενο των ματιών σου, αλλάζω κι εμένα που καθρεφτίζομαι στις κόρες τους. Παίρνω και τη σβήστρα, χωρίς φόβο σβήνω ό,τι δε μου αρέσει και αφοσιώνομαι στη σκληρή δουλειά της ανασύνθεσης.